„Pieniądze dla armii – zamówienia dla firm” – Konferencja SEA podczas MSPO 2010

1. Powinno istnieć rzeczywiste partnerstwo między przemysłem obronnym, wojskiem a MON ( z uwzględnieniem polityki bezpieczeństwa i obronności państwa);

2. Regulacje przyjęte w tym względzie wcześniej przez MON, agendy wojskowe i przemysł obronny  są zadawalające w teorii, natomiast nie są wprowadzane w życie; należy przyjrzeć się jednak procedurom od nowa ; poprawić mechanizmy dialogu i konsultacji;

3. W związku z tym należy się kierować zintegrowanym podejściem; stąd postulat stworzenia odpowiedniej instytucji celem wymiany informacji a następnie dyskusji aż po podjęcie decyzji; współdziałanie powinno się odbywać na wszystkich etapach dochodzenia do gotowego produktu, a więc: na etapie powstawania jego koncepcji i wstępnych założeń ( w ramach regularnych spotkań czy seminariów), natomiast na etapie budowy prototypu i demonstratora; testowania, wdrażania, eksploatacji ( a może nawet wycofywania produktu z użytkowania) – w trybie roboczym;  przepływ informacji powinien być dwukierunkowy: MON ( wojsko) powinno móc przedstawiać własne wymagania, kierunki sugerowanej ewolucji, sugestie dot. udoskonalania produktu;  recenzować programy badawczo-rozwojowe oraz mieć głos decydujący przy kwalifikacji do produkcji danego projektu ( wyrobu), m.in. po przeprowadzeniu testów poligonowych; przemysł powinien móc przedstawiać propozycje rozwiązań;

4. Podnoszono postulat wieloletnich ( w tym: o randze narodowych) planów produkcji i zakupów , tak by można by myśleć i postępować strategicznie; należałoby zawierać umowy wieloletnie odnośnie do programów modernizacyjnych ( a także dostaw, serwisu i napraw), które sprostałyby aktualnym i przewidywanym przyszłym wyzwaniom dla bezpieczeństwa; pozwalałoby to również na prognozowanie rozwoju sektora obronnego i poszczególnych firm i ich restrukturyzacji; środki MON powinny być kierowane głównie na realizację programów wieloletnich; „produkt powinien przejść pełen cykl życia”

5. Należy znieść zarządzenie nr. 16 ministra ON , które paraliżuje kontakty między wojskiem a producentami, co z kolei utrudnia przekazywanie uwag przez użytkownika oraz rozwijanie i udoskonalania produktów;

6. Należy skrócić proces wcielania danego produktu na wyposażenie sił zbrojnych, bo bardzo wydłużony okres powoduje, że produkt łatwo staje się przestarzały;

7. Należałoby po nowemu uregulować stosunek MON do problematyki  B+R

8. Warto by było stworzyć promować współpracę firm państwowych i prywatnych;

9. Należy uczestniczyć w projektach wspólnych z innymi krajami, lub wręcz międzynarodowych, plany; integrować się z przemysłem europejskim; równocześnie polski produkt powinien być promowany za granicą, objęty marketingiem politycznym;

10. Przetargi nie powinny się odbywać jedynie pod kątem ceny produktu, lecz także – w większym stopni niż teraz –  jego parametrów technicznych;  Przetargi są ogłaszane częstokroć „ z zaskoczenia”, tak że producent ma zbyt krótki okres czasu na przygotowanie się do niego;

11. Warto byłoby ustanowić reprezentację polskiego przemysłu obronnego w Brukseli; uzyskać lepszy dostęp do dokumentacji i wiedzy NATO-wskich i unijnych agencji ; wejście w życie dyrektywy UE o przemyśle obronnym wymaga zawarcia z polskim przemysłem ramowych długofalowych umów na dostawy sprzętu wyłączanego z przetargów międzynarodowych;

12. Istnieje konieczność stabilizacji ( podniesienia) wydatków na wojsko, inwestycje, obronność i przemysł przynajmniej do 25 proc. oraz wyłączenia rent i emerytur z budżetu  ( postulat nierealny)

13. Uwaga ogólna: brak przewidywalności ze strony MON, tzn. pozostawiające wiele do życzenia planowanie zasobów i stabilności ekonomicznej, niedostateczne określenie wymagań; potrzebne wspólne zarządzanie wymaganiami i ryzykiem, eksploatacja sprzętu przez żołnierzy słabo wyszkolonych w obsłudze powoduje awaryjność sprzętu i kształtuje złą opinie o produkcie;